Zoals jullie al in mijn laatste blogpost ‘Van vast in loondienst naar zelfstandige verpleegkundige’ konden lezen, stond ik niet te springen om afscheid te nemen van mijn oud-collega’s en bewoners. Ik heb met veel plezier op deze woongroep gewerkt. Éen van de bewoners zocht nog een vrijwilliger. Ik was altijd al gek op haar en in het kader van ‘doen wat je leuk vindt’ heb ik ja gezegd toen mijn oud-collega mij vroeg hierover na te denken.
Ze noemen je beperkt
maar ik bewonder wat je kan
En dat je lacht om de kleinste dingen
daar geniet ik juist zo van
Beperkt, maar niet in je liefde
Je bent zo mooi als mens
Er komt geen woord goed uit je mond
maar wat je zegt is zo intens
En ik geloof je, want jij bent puur
Jij bent eerlijk en oprecht
als jouw lach mij stevig knuffelt
of als je voor je willetje vecht
Dan bestaat alleen jouw taal
die maar weinigen kunnen doorgronden
Geconcentreerd op jouw verhaal
heb ik de vertaling gevonden
Je zegt: “Kom eens bij mij”
en: “Nee, die mag ik niet”
Je zegt: “Wat ben ik blij”
en: “Hey! Vergeet mij niet!”
Ik was altijd al gek op haar. Haar eigen willetje en haar doorzettingsvermogen om datgene te vragen wat ze nodig heeft. Zonder woorden, want praten lukt haar niet vanwege haar spierspasme. Met een beetje geduld, haar wijzen en haar geluiden kom je er samen wel uit.
Haar grenzeloze betuigingen van dankbaarheid. ‘Dankjewel’ kan ze niet zeggen, maar de blik in haar ogen en de grijns op haar gezicht zegt meer dan ‘dankjewel’. En dan haar hoog knuffel-en kusjesgehalte waardoor je je altijd gewaardeerd voelt.
Ondertussen bouw ik met haar herinneringen op door er speciaal voor haar te zijn. Zo zijn we samen al een keer naar de show van K3 geweest, waar ze ontzettend van heeft genoten.
Afgelopen zondag is ze bij mij op bezoek geweest. We hebben ’s middags lekker buiten in de tuin gezeten. Zij mocht natuurlijk kiezen wat we ’s avonds zouden eten, dus heb ik pannenkoeken gebakken, met als hoogtepunt natuurlijk het professioneel omhoog gooien van de pannenkoeken.
Mooi is dat toch, dat iemand zo gelukkig wordt, simpelweg doordat je een pannenkoek omgooit tijdens het bakken. (Oké, ik geef toe… ik was ook best wel trots dat er niet één pannenkoek tegen het plafond terecht is gekomen)
